اندیشکده کاتو: دولت های نفتی متحدین نادان برای امریکا

موسسه کاتو

تحلیل سیاسی

چرا دولت های نفتی متحدین خوبی نیستند؟

نوشته: (Emma M. Ashford)

چکیده مطلب:

هنگامی که اوباما اقدام خود را به عنوان ائتلافی چند ساله برای تضعیف و نابودی داعش نام گذاری کرد، ایالات متحده وارد جنگ جدیدی در خاور میانه شده است. کاخ سفید همکاری نزدیک خود را با متحدین عرب اعلام کرد. این متحدین شامل تعدادی از دولت های نفتی مانند عرب سعودی و قطر هستند و همکاری شان را برای موفقیت در عملیات حیاتی می دانند.

اما دول نفتی متحدین خوبی برای ایالات متحده در عراق و سوریه نیستند. اتکای آن کشورها به در آمد نفت و گاز موجب انحراف در تصمیمات سیاست خارجی و اجرای آنها می شود. اول، دول نفتی موسسات تصمیم ساز سیاست خارجی ضعیفی دارند و تصمیم اتخاذ شده معمولا ضعیف است و سیاست ها توسط اشخاص هدایت می شود. دوم، جریان وسیع درآمد نفتی، آنها را قادر می سازد تا از بازیگران فرادولتی در جنگ ها استفاده کنند، اما خدمات اجتماعی شان نمی تواند جریان تسلیحات و سرمایه ها را کنترل کند. سوم، درآمد نفتی موجب ثروتمند شدن برخی شهروندان می شود، برخی از آنها مستقیما سازمان های تروریستی مانند داعش را حمایت مالی می کنند. بنابراین، بواسطه این نادانی، آن دولت ها مستقیما موجب کمک به گسترش جنگ داخلی سوریه و به طور غیر مستقیم موجب رشد داعش می شوند.

طبیعت دول ثروتمند نفتی موجب می شود که شریکی ضعیف برای ایالات متحده در حال حاضر و در درگیری های آینده باشند. متحدینی چون دول نفتی احتمالا ایالات متحده را به جنگ هایی غیر ضرور و غیر قابل کنترل وارد می کنند. به طور خاص، واشنگتون باید خود را از چنگال سعودی ها و اتکا و استناد بر سرویس های اطلاعاتی و دیپلماتیک سعودی ها برهاند. محدود کردن عرب سعودی در ارتباط با دیگران، کمک می کند که دخالت در درگیری های خاور میانه که البته برای منافع ایالات متحده حیاتی نیست را به حداقل برسانیم.

مقدمه:

در تاریخ ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۴، باراک اوباما در یک سخنرانی اعلام کرد که ایالات متحده حمله هوایی خود را برای تضعیف و نابودی گروه تروریستی داعش آغاز خواهد کرد. (۱). از آگوست، ایالات متحده بمباران علیه داعش در عراق را آغاز کرده است، این بمباران ها در پاسخ به سقوط ناگهانی ارتش عراق در رویارویی با پیش روی داعش در شمال عراق و در ترس از تصرف پایگاه های استراتژیک کلیدی مانند سد موصل انجام می شود. اوباما در سخنرانی اش مداخله فعال تری را در عراق و سوریه متعهد شد: در همکاری با دولت عراق، تلاش هایمان را ورای محافظت از شهروندان خودمان و ماموریت های بشردوستانه بسط می دهیم، اهداف داعش را بمباران می کنیم تا نیروی های عراق به حمله خود ادامه دهند. (۲).

با دانستن پیچیدگی شرایط زمین جنگ در سوریه، غافلگیرکننده نیست که رهبران ایالات متحده تصمیم گرفته اند که این حملات به صورت ائتلافی باشد. نمایندگان وزارت امورخارجه ایالات متحده ائتلافی با ۶۰ عضو را توصیف می کنند، آنها به طور ویژه بر صاحب نظری فرهنگی و منطقه ای متحدان ایالات متحده در خاور میانه تمرکز می کنند. جان کری در ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۴ اعلام کرد: استراتژی ایالات متحده در یک ائتلاف جهانی میان ملتها متمرکز است و ملت های عرب نقشی حیاتی در این ائتلاف دارند، نقشی راهبری، حقیقتا، در تمامی اقدامات.(۳). یک هفته بعد، فرماندهی ستاد مشترک ارتش (Martin Dempsey) بر اهمیت افزایش مشارکت اعراب در این ائتلاف تاکید کرد و آن را پیش نیاز تایید نهایی اردوکشی نظامی توسط رئیس جمهور نامید.(۴).

این امر تازه ای نیست. مقامات ارشد دولت ایالات متحده اغلب عرب سعودی (و گاهی قطر و امارات و دیگر دولت ها) را به عنوان محور سیاست ایالات متحده در منطقه به تصویر می کشند. در کنفرانس امنیت مونیخ (۲۰۱۴) سناتور جان مک کین نگرش خود را بیان می کند: از خدا برای وجود سعودی ها و بندر بن سلطان و ۴ دوست قطری مان تشکر می کنم.(۵). دولت هایی که علاوه بر عراق، حملات هوایی خود را به سوریه گسترش دادند: بحرین، اردن، قطر، عرب سعودی و امارت متحده عربی. آن دولت ها هم چنین حمایت هایی را در دیگر مناطق انجام داده اند. برای مثال عرب سعودی تسلیحاتی را فراهم کرده است و پایگاه آموزشی برای شورشی های سوریه در خاک خود ترتیب داده است.(۶).

متاسفانه، اطلاعاتی که آن دولت ها ارائه کردند، از دخالت گسترده و قبلی آنها در سوریه نشأت می گیرد. دولت هایی مانند عرب سعودی و قطر صدها میلیون دلار در سه سال گذشته در سوریه هزینه کرده اند و از گروه های شورشی گوناگونی حمایت مالی داشته اند. آنها همچنین تسلیحات زیادی فراهم کرده اند که در نهایت در دستان گروه های افراطیونی چون داعش دیده شده اند.

همان طور که جو بایدن معاون رئیس جمهوری اعلام کرد گاهی به نظر می رسد که متحدین ما در منطقه بزرگترین مشکلات ما بوده اند. سعودی ها و امارات صدها میلیون دلار و هزاران تن سلاح را به همه افراد علیه اسد تقدیم می کنند. النصره و القاعده هم از ابتدا تامین می شدند. (۷). کاخ سفید بایدن را مجبور کرد که از رهبران این کشورها معذرت خواهی کند و اعلام کند که تفسیر بدی از صحبت های او انجام گرفته است.

دیوید کوهن که معاون وزارتخانه خزانه داری ایالات متحده برای تروریسم و اطلاعات مالی است بتلخی شکایت کرد که متحد ما یعنی کشور کویت، مرکز زلزله تامین مالی برای گروه های تروریستی حاضر در سوریه است. (۸). این اطلاعات ما را به سمت چند سوال کلیدی هدایت می کند: اگر کارشناسی و توانایی های آن دولت ها برای ایالات متحده در حل بحران سوریه ضروری است، چرا دخالت قبلی آنها مسئله را حاد تر کرده است؟ چرا آنها از سقوط رژیم اسد بازمانده اند؟ چرا آنها اجازه داده اند که داعش رشد کند و حتی به آن کمک هم کرده اند؟

یک پاسخ این است که آن دولت ها علیه یکدیگر کار کرده اند. در حالی که قطر شبکه ای از شورشی های سوریه متحد با اخوان المسلمین را حمایت می کرد، عرب سعودی گروه های سلفی که ارتباطی با اخوان نداشتند را حمایت می کرد.(۹). رقابت می تواند برخی از آشفتگی ها را در سوریه توضیح دهد، این رقابت، خود بازتابی از مشکلات دولت های نفتی در مواجهه با تصمیم سازی در سیاست خارجی است. به نظر می رسد دولت های نفتی به خاطر وجود سرمایه هایشان، متحدانی ایده آل برای ایالات متحده باشند اما تنها وابستگی به منابع ارزشمند می تواند دموکراسی و توسعه اقتصادی را تحلیل ببرد.(۱۰). هم چنین این امر می تواند کیفیت سیاست خارجی دولت ها را پایین آورد.

دولت های نفتی شریکانی بسیار ضعیف و منابع اطلاعاتی غیر قابل اتکا هستند و حمایت نظامی غیر قابل اتکایی برای ایالات متحده در پاسخ به حل بحران جاری در عراق و سوریه می باشند. این مقاله بر دو متحد از نزدیک ترین متحدین آسیایی تمرکز دارد: عرب سعودی و قطر. مقاله حاضر راه هایی که موسسات ضعیف سیاست خارجی این متحدین بوسیله آن بحران جاری در سوریه را پرورش می دهند، ارائه می دهد. با تکیه بر توانایی اطلاعاتی و نظامی آن متحدین در اردوکشی علیه داعش، خطر این وجود دارد که ایالات متحده بیش از این در کشمکش رو به رشد خاور میانه دخیل شود.
نوشته پیمان مولاویردی

منابع:

one-The group is known by a variety of names, of which the most common is ISIS, or the Islamic State of Iraq and Syria. Formerly, it was known as ISIL (the Islamic State of Iraq and the Levant). The group itself prefers to be known as the Islam­ic State (I.S.), but detractors typically use ISIS, ISIL, or the Arabic acronym Daesh. The group it­self has expressed strong dislike for Daesh, which it considers degrading. U.S. government officials have used various forms of the name at different times. For clarity, this paper will use ISIS through­out, unless the name is part of a direct quote.

two-Barack Obama, “Statement by the President on ISIL,” Speech to the Nation, September 10, 2014, http://www.whitehouse.gov/the-press-office/ 2014/09/10/statement-president-isil-1.

three-John Kerry, “Joint Press Statement with Saudi Foreign Minister Saud al-Faisal,” September 11, 2014, http://www.state.gov/secretary/remarks/2014/ 09/231506.htm.

four-Associated Press and NBC News, “Gen. Dempsey: Arab Nations Need to Help in ISIS Fight,” September 21, 2014, http://www.nbcnews. com/storyline/isis-terror/general-dempsey-arab-nations-need-help-isis-fight-n208416.

five-Steve Clemons, “‘Thank God for the Saudis’: ISIS, Iraq, and the Lessons of Blowback,” The Atlantic, June 23, 2014, http://www.theatlantic. com/international/archive/2014/06/isis-saudi-arabia-iraq-syria-bandar/373181.

six-Michael R. Gordon and Eric Schmitt, “Saudi Arabia Will Grant U.S. Request for Anti-ISIS Train­ing Program,” New York Times, September 10, 2014, http://www.nytimes.com/2014/09/11/world/middle east/saudi-arabia-isis.html.

seven-Roy Gutman, “Biden Continues to Apologize; First Turkey, Now UAE,” McClatchy DC News, October 6, 2014, http://www.mcclatchydc.com/ 2014/10/06/242222_biden-continues-to-apologize-first.html?rh=1.

eight-Karen DeYoung, “Kuwait, Ally on Syria, Is Also the Leading Funder of Extremist Rebels,” Washington Post, April 25, 2014, http://www.wash ingtonpost.com/world/national-security/kuwait-top-ally-on-syria-is-also-the-leading-funder-of-extremist-rebels/2014/04/25/10142b9a-ca48-11e3- a75e-463587891b57_story.html.

nine-David Andrew Weinberg, “Qatar’s Muslim Brothers: A Failing Regional Strategy,” in Allies, Adversaries, and Enemies: America’s Increasingly Complex Alliances, eds. Daveed Gartenstein-Ross and Jonathan Schanzer, (Washington: Foundation for Defense of Democracies, 2014), 65–۷۴.

ten-For an excellent summary of the well-developed literature on the “resource curse,” see Michael Ross, “What Have We Learned about the Re­source Curse?” (unpublished paper, Stanford Uni­versity, February 12, 2014), http://www.sscnet.ucla. edu/polisci/faculty/ross/Ross%20-%20What%20 have%20we%20learned%20about%20the%20re­source%20curse.pdf).