شبکه علم و دین بصیرت جویان
لیبرالیسم به طور اختصار به معنای آزادی مطلق اما در حد آزادی دیگران است . از عناصر اصلی تفکر لیبرالیسم ، اومانیسم یا انسان مداری (منهای خدا و دین) است. بنابر این عقل را بدون وحی می پذیرد و حقوق انسان ها را در نهایت آزادی می پذیرد و تنها آزادی را وقتی محدود می کند که به آزادی دیگران لطمه زند. این نگاه گرچه به ظاهر جذاب به نظر می رسد اما با نگاه عقلی و توحیدی ناسازگار است. زیرا انسان بنده خداست و هیچگاه یک مخلوق خدا نمی تواند با این آزادی که چارچوب آن مشروعیت از جانب پروردگارش را ندارد را بپذیرد. انسان مداری تنها بر فرضی صحیح است که انسان را محور هستی و خودش را خالق خودش بدانیم! زیرا در غیر این صورت – یعنی خدا محور باشد- دیگر بنده است و محدودیت دارد. یک موحد چگونه می تواند هم خدا را بپذیرد و هم لیبرالیسم و نگاه انسان مدارانه آن را؟ اگر هم بخواهد وجود خدا را نفی کند با آفرینش خود و لزوم وجود مبدأ برای هستی چه می کند؟ از همین جا بطلان نگاه اومانیستی روشن می شود. آثار چنین نگاهی از جانب لیبرال ها سبب شد تا دین را نفی کنند و غقل گرایی را با نفی وحی حاکم کنند. حال عقل منهای وحی هم که معلوم است. دایره ادراک عقل محدود است از این رو عقل گرایان در آن جا که احکام دین را درک نمی کنند به دین اشکال می گیرند نه به نافهمی خود! این تفکر باطل در عرصه های گوناگونی چون فرهنگ، سیاست و عرصه های مدیریتی اجرا شد و دین را در جوامع خود به کنار زد. از آثار دیگر لیبرالیسم فرد گرایی است که نتیجه محوریت بخشی به انسان می باشد
